مراسم سوگواری و عزاداری حضرت اباعبدالله الحسین(ع) با سخنرانی حجت‌الاسلام‌والمسلمین حائری‌زاده و با حضور رئیس، مدیران و کارکنان در سازمان بازرسی کل کشور برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی سازمان بازرسی کل کشور، حجت‌الاسلام‌والمسلمین سیدمهدی حائری‌زاده در این مراسم در ادامه بیان عوامل خدا فراموشی گفت: همان‌طور که در جلسه قبلی مطرح کرده‌ام، ازجمله عواملی که باعث می‌شود انسان، خدا فراموش شود، یکی ارتباط ضعیف با قرآن و دیگری بی‌توجهی به مظاهر دینی مانند نماز است.
وی ادامه داد: علت سومی که گاهی انسان‌ها خدا را فراموش می‌کنند، عدم پذیرش حق است. علی‌رغم اینکه همه می‌گوییم حق جو هستیم ولی گاهی اوقات مقابل پذیرش حق مقاومت می‌کنیم. وقتی شیطان ورود پیدا کند، انسان درحالی‌که حق را شناخته ولی آن را نمی‌پذیرد. امیرالمؤمنین(ع) در فرمایشات خود به‌خوبی به این موضوع اشاره می‌فرمایند که «حق را بگویید، ولو آنکه تلخ باشد.» و همچنین «دایره حق در توصیف و بیان، از هر چیزی وسیع‌تر است، ولی به هنگام عمل از روی انصاف، مجال آن از همه‌چیز تنگ‌تر و كم وسعت تر است». به عبارتی در مقام تعریف همه خوب می‌توانیم حق را تفسیر کنیم ولی در عمل اجرا نمی‌کنیم. حق این است که در گفتار و عمل صداقت داشته باشیم ولی چقدر در جامعه ما صداقت وجود دارد؟! حق این است که به هم حسن ظن داشته باشیم ولی آیا نسبت به یکدیگر حسن ظن داریم؟!
حجت‌الاسلام‌والمسلمین حائری‌زاده تصریح کرد: از امام رضا(ع) روایت‌شده كه فرمودند: «احسن الظن بالله، فان الله عزّوجّل يقول: انا عند ظن عبدي المؤمن بي ان خيراً فخيراً و ان شراً فشراً.» یعنی «نسبت به خداوند حسن ظن داشته باش، چرا که خداوند عزّوجّل مي‌فرمايد: من نزد حُسن ظن بنده‌ی مؤمنم هستم، اگر نيك باشد، نيك و اگر بد باشد، بد هستم.» بنابراین باید با حسن ظن نسبت به یکدیگر فکر کرده و سخن بگوییم. از همین روست که گفته می‌شود اگر فردی را دیدی که مرتکب گناهی شده، روز بعد با چشم گناهکار به او نگاه نکنید، شاید که شب گذشته بین خودش و خدای خود توبه کرده باشد؛ مگر آنکه شواهد و قرینه‌ای وجود داشته باشد.
وی خاطرنشان کرد: در کربلا هم همین وضع حاکم بود؛ کسانی مقابل امام حسین(ع) قرار گرفتند که حق را تشخیص دادند ولی با علم به این امر دست به شهادت اباعبدالله(ع) زدند. مگر عمر سعد نمی‌دانست که امام حسین(ع) حق است؛ عمر سعدی که در برابر درخواست یکی از یاران امام معترف است که به خدا سوگند اذیت کردن این خانواده حرام شرعی است؛ ولی چرا این کار را انجام داده است؟! بنابراین گاهی فرد حق را می‌فهمد ولی عمل نمی‌کند.
حجت‌الاسلام‌والمسلمین حائری‌زاده بابیان اینکه تمام بیانات سیدالشهدا(ع) در کتابی به نام موسوعه جمع‌آوری‌شده است گفت: امام حسین(ع) در موسوعه غوغا کرده‌اند؛ ایشان چهار سال قبل از عاشورا در جمع نخبگان آن روز و کسانی که محلی از اعراب داشتند، هشدارها و اتمام‌حجت‌های لازم را ارائه داده بودند. امام حسین(ع) درجایی خطاب به نخبگان گلایه می‌کنند که «ای کسانی که می‌دانید جامعه به کدام سمت می‌رود، چرا حرف نزده و اعتراض نمی‌کنید؟! چرا شما حقی که ما ائمه(ع) داریم را به مردم گوشزد نمی‌کنید؟!» به عبارتی حضرت می‌فرمایند اگر نخبگان به‌موقع حرکت کنند، عاشورای چهار سال بعد پیش نمی‌آید؛ اما متأسفانه نخبگان آن روز به‌رغم آنکه انحطاط جامعه اسلامی را درک کرده بودند ولی با سکوتشان این انحطاط را یاری ساختند تا آنکه روز عاشورا، امام حسین(ع) ویارانشان به دست کسانی که در ظاهر مسلمان بوده و نماز می‌خواندند، قربت الی الله به شهادت رسیدند.
وی بابیان اینکه عاشورا و دهه عاشورا مرور فرهنگ عاشورا و مرور کلمات سیدالشهدا(ع) است تصریح کرد: با سکوت نخبگان، دشمنان خدا و رسولش آن‌قدر باسنت پیامبر(ص) بازی کردند که آمدند گفتند که امام حسین(ع) یک صحابه پیامبر است و یزید هم یک صحابه است و هر دو خوب هستند. از اینجاست که امام حسین(ع) خطاب به نخبگان می‌فرمایند «به خدا قسم شما مشکل‌دارترین مردم بین جامعه هستید؛ چراکه مردم را آگاه نکردید.»
 حجت‌الاسلام‌والمسلمین حائری‌زاده در ادامه با اشاره به صدور فتوای قتل امام حسین(ع) از سوی شریح بن قاضی گفت: درنهایت دشمنان رسول خدا(ص) توانستند یک آخوند خودفروخته، درباری و پول‌پرست را تطمیع کرده و فتوای قتل امام حسین را از شریح قاضی که از سوی امیرالمؤمنین(ع) بارها مورد تذکر قرار گرفت، دریافت کنند و این فرد بدنام فتوا داد که من حسین بن علی را مرتد اعلام کرده و خون و مالش مباح است. از مهم‏ترین قضایایى که در آن، رفتار و عملکرد شریح توسط امیرالمؤمنین علیه‌السلام نکوهش شده تا جایى که امام با نوشتن نامه‏اى به او از کار اشتباهش انتقاد نموده است، موضوع خرید خانه‏اى مجلل در دوران تصدى مقام قضاوت بوده است که شرح آن، همراه با نامه امام علیه‌السلام در کتاب «نهج‌البلاغه» آمده است.
وی در پایان افزود: مسلمانان به‌جایی رسیدند که حسین بن علی علیه‌السلام را به مسلخ برده و به فجیع‌ترین وجه به شهادت رساندند؛ آن‌هم در کوفه‌ای که 20 سال قبل امیرالمؤمنین حاکم آنجا بوده‌اند ولی آن‌چنان مردم را فریب دادند که سر حسین در کوچه و پس‌کوچه‌ها با هلهله می‌چرخاندند ولی آب از آب تکان نخورد.