به گزارش روابط عمومی سازمان بازرسی کل کشور، مراسم جشن ولادت امام حسن مجتبی(ع) با حضور حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید محمدحسن ابوترابی‌فرد نائب رئیس مجلس شورای اسلامی، ناصر سراج، معاونین، مدیران و کارکنان سازمان در نمازخانه سازمان بازرسی کل کشور برگزار شد.

حجت‌الاسلام‌والمسلمین سیدمحمدحسن ابوترابی‌فرد در این مراسم با تبریک میلاد با سعادت امام حسن مجتبی(ع) و تقدیر از عملکرد سازمان بازرسی به نامه امام علی(ع) خطاب به امام حسن(ع) اشاره کرد و گفت: نامه امام علی(ع) به فرزندش امام حسن مجتبی(ع)، دریایی از معارف و آموزه‌های دینی و اخلاقی است. این نامه در حقیقت منشوری از بهترین دستورالعمل‌های اعتقادی و اخلاقی است، برای تمام کسانی که دل در گرو اخلاق و معنویات دارند. امام علی(ع) در این نامه، علاوه بر بیان توحید، عظمت پروردگار، صفات الهی، هدف آفرینش، معاد و...، مهم‌ترین نیازهای زندگی مادی و معنوی انسان را مطرح می‌کند.

نائب رئیس مجلس شورای اسلامی ادامه داد: امام علی(ع) در بخشی از این نامه می‌فرمایند: «فرزندم! قلب را با نصيحت و اندرز زنده کن». حضرت در این فراز محور و مخاطب را قلب انسان قرار داده‌اند؛ قلب از جمله واژه‌هایی است که فراوان در قرآن کریم و کلمات اولیای دین در معانی نزدیک و متفاوت بکار رفته است. گاهی مراد از قلب، همین قلب صنوبری است که از نمادهای قدرت الهی است. این پمپاژ قدرتمند با ضربان استثنایی، خون را به تمام زوایای بدن منتقل می‌کند. اینکه خداوند در قرآن می‌فرمایند «مَّا جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِّن قَلْبَیْنِ فِی جَوْفِهِ» ناظر بر همین قلب صنوبری است. گاهی از قلب به معنای عقل استفاده‌شده است. گاهی قلب به‌عنوان مرکز عواطف، نقطه محوری که عواطف انسان در آنجا متمرکز است استفاده می‌شود که به این معنا در آیات و روایات فراوان به کار رفته است. قلوب پیامبر و اولیای الهی بسیار لطیف و لبریز از عاطفه و محبت است؛ دافعه حداقلی و جاذبه حداکثری است. محبت در قلب اولیای الهی موج می‌زند.

وی تصریح کرد: به نظر می‌رسد در کلام امیرالمؤمنین(ع)، قلب، معادل روح انسان بکار رفته است. حضرت قلب را معادل نفس انسان به کار گرفته‌اند که دارای ابعاد مختلف است. همه قوا در نفس انسانی تمرکز دارد و از بالاترین مخلوقات خدای متعادل است؛ «النفس في وحدته كلّ القوي»...

این استاد اخلاق ادامه داد: امام(ع) توصیه می‌فرمایند که «ای فرزندم، قلب خودت را با موعظه زنده بدار!» بنابراین معلوم می‌شود گاهی انسان فقط حیات نباتی و حیوانی داشته و حیات انسانی ندارد. آنچه نفس انسانی را حیات می‌بخشد موعظه و نصیحت است. لذا شناخت واعظ صالح و رسیدن به محضر وی، بالاترین نعمت برای انسان است. واعظ، ضعف‌های ما را تشخیص و نقاط مثبت را می‌بینند و متناسب با آن‌ها وعظ و نصیحت می‌کند.

ابوترابی‌فرد با اشاره به خاطره‌ای از مرحوم آیت‌الله بهجت گفت: حضرت آیت‌الله بهجت که خود از شخصیت‌های طراز اول این عرصه بودند، می‌فرمایند که من از استادم، آیت‌الله قاضی اجازه داشتم همه نامه‌هایی که به دستشان می‌رسد را مطالعه کنم. روزی دیدم یکی از دوستان که سال‌ها در محضر استاد بود و برای تبلیغ به منطقه افغانستان و پاکستان رفته بود گزارشی از فعالیت‌های خود را برای استاد مرقوم داشته بود و ذیل نامه از استاد خواسته بود که او را راهنمایی کنند. آیت‌الله قاضی ذیل آن نامه مفصل، مرقوم داشته بودند که برگرد به نجف، چراکه اصلاح نفس ‌بر اصلاح دیگران مقدم است؛ بنابراین ریشه مشکلات ما آنجاست که تا خود را اصلاح نکرده‌ایم به اموری می‌پردازیم که در صلاحیت ما نیست و خود و دیگران را ضایع می‌کنیم.

وی با تأکید بر اینکه نفس به اصلاح احتیاج دارد که مهم‌ترین آن موعظه است، افزود: آقای بهجت می‌فرمودند که همه دستور عرفا و برنامه‌هایشان در یک جمله خلاصه می‌شود که عبارت است از «به آنچه می‌دانی عمل کن و درباره آنچه نمی‌دانی توقف نما»؛ بنابراین مشکل ما دانستن نیست. مشکل ما عمل نکردن است. موعظه مسیر عمل کردن را هموار می‌کند. واعظ صالح راه را برای عمل کردن هموار می‌نمایند. لذا قرآن نیز کتاب موعظه است؛ هرچند برهان و استدلال دارد ولی روح قرآن موعظه و نصیحت است؛ جاء موعظة من رب العالمين.

این عضو شورای حل اختلاف قوا تأکید کرد: یکی از بهترین راه‌های وعظ این است که انسان خودش واعظ خود باشد؛ در روایات هم بر این مسئله تأکید شده است. لذا محاسبه نفس برای این است که انسان خود را موعظه کند.

ابوترابی‌فرد تصریح کرد: حضرت علی(ع) در ادامه می‌فرمایند «عقل را بمیران» که منظور نفس است. بعدی از نفس را باید میراند که به معنای مدیریت کامل است و الا هیچ‌چیز نفس را نباید بمیرانیم و هر نیرویی که به انسان عطا شده است قابل استفاده است ولی باید تحت مدیریت باشد. شهوات و غرایض و... مقدمه حیات انسانی است ولی باید مدیریت شود. امام می‌خواهند بگویند غضب، شهوت، طمع و... مدبر انسان نیست. بلکه این انسان است که باید غضب، شهوت، طمع و... را تدبیر کند. لذا از پیامبر می‌فرمایند شما نفس ندارید، می‌فرمایند نفس انبیاء قوی‌ترین نفس‌ها است ولی نفس تسلیم من است.

وی ادامه داد: لذا امیرالمؤمنین(ع) تأکید می‌فرمایند که نفس را توسط زهد بمیران؛ زهد رمز مدیریت نفس است. حقیقت زهد این است که قلب انسان به غیر از خدا تعلق نداشته باشد. این حقیقت زهد است. باید سعی کرد در رفتار و سلوک تعلقات به دنیا را کم کرد. گاهی افراد زندگی اشرافی دارند ولی مدعی هستند به آن تعلق ندارند. امام(ره) به دنیا تعلق نداشتند و بهترین مدرک برای اثبات این امر وصیت‌نامه امام(ره) است. آنچه باعث تعدی می‌شود، تعلقات است و اگر این موضع قطع شد دیگر به کسی ظلم نمی‌کند. لذا اگر انسان زاهد شد نفس او می‌میرد. میزان تسلط انسان بر نفس به‌مراتب زهد و تعلقش به دنیا باز می‌گردد.

ابوترابی فرود با بیان اینکه «امام علی(ع) می‌فرمایند نفس خودت را با یقین قوی کنید» خاطرنشان کرد: یقین هم‌مرتبه کامل ایمان و نتیجه پیوند دو حقیقت است؛ اگر عقل نظری و عقل عملی در وجود انسان تجلی یافت انسان اهل یقین است. صدیقین کسانی هستند که آنچه در مقام نظر یافته‌اند در مقام عمل با او گره‌خورده و بدان تعهد دارند. عمل آن‌ها تصدیق‌کننده عقیده آن‌ها است. خیلی اوقات عمل انسان عقیده انسان را تکذیب می‌کند. مخصوصاً شما اگر خود را در محضر خدا ببینید رفتارها خیلی متفاوت خواهد شد.

وی با بیان اینکه خوش به حال کسانی که مشتاق مرگ هستند، افزود: یاد مرگ انسان را آماده مرگ می‌کند؛ مخصوصاً در کارهای خطیری که همه ما داریم. یاد مرگ خیلی مهم است. با قلم طوری بنویسید که بتواند در روز قیامت از آن دفاع کند و رضای خداوند در آن باشد. این، راه نجات انسان است و قطعاً شما در سازمان بازرسی خوب می‌توانید از این نصایح امام علی(ع) به فرزندشان استفاده کنید.